شهید بابایی

عملیات والفجر8 یکی از بزرگترین عملیات‌های دوران دفاع مقدس به شمار می‌آید. در شکست دشمن بعثی طی این عملیات، نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران نقش پررنگی داشته و سرهنگ ستاد قاسم اکبری مقدم از سازمان حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس ارتش در این راستا یادداشتی را منتشر کرده است 

در این یادداشت آمده است:

در جنگ باید روش جنگیدن با دشمن را تجزیه و تحلیل و متناسب با آن راه‌کارهای مناسبی طرح‌ریزی بکنیم. یکی از گزینه‌های مقابله با تهاجم دشمن،جنگ «ناهمتراز» است. ناهمترازی یعنی تفکر، سازمان‌دهی و اقدامی متفاوت در مقایسه با دشمنان، به روشی که مزیت‌ها و توانمندی‌های خود را به حداکثر رسانده و از نقاط ضعف دشمن بهره‌برداری شود تا آزادی عمل بیش‌تری را کسب کنیم و در نهایت ابتکار عمل را به دست بیاوریم. جنگ ناهمتراز محدود به روش‌های جنگ «کلاسیک» نبوده و با تمایز تاکتیک‌های به‌کار گرفته شده و استفاده از روش‌های مبتکرانه و فریب موجب سردرگمی دشمن خواهد شد.

جنگ ناهمتراز هر بارکه روی می‌دهد شیوه‌ای نو و ناشناخته ارائه خواهد کرد. کوتاه مدت و ناباورانه است. همچنین تکرارپذیر هم نیست. در اینجا به تحلیل مختصری از نقش نیروی هوایی و «قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء(ص) ارتش» در ارائه طرح‌ها،ابتکارات و خلاقیت‌های این نیروها در یک عملیات مهم و سرنوشت‌ساز می‌پردازیم، که نمونه‌ای از جنگ ناهمتراز است:

طرح عملیاتی بزرگ و سرنوشت‌ساز «والفجر8» در اواخر سال 64 به نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در نقش آتش پشتیبانی هوایی برای نیروهای «تکور» و دفاع هوایی از آسمان صحنه نبرد ابلاغ شد.

نیروی هوایی نام عملیات هوایی خود را «عملیات شفق» گذاشت و قرارگاه رزمی ویژه هوایی«رعد» جهت پشتیبانی و هدایت نبرد هوایی تشکیل شد.

نیروی هوایی ارتش با تجربیات قبلی که داشت می‌دانست که دشمن در هر مرحله از جنگ که تحت فشار قرار بگیرد، بلافاصله اقدام به توسعه جنگ درخلیج فارس، حمله به نفتکش‌ها و کشتی‌های تجاری، جزیره خارک و جنگ شهرها می‌کند، برای همین آمادگی کامل برای مقابله با این جنگ را نیز برای خود حفظ کرده بود.

نیروهای رزمنده زمینی و دریایی در شرایطی می‌خواستند «عملیات والفجر 8» را اجرا کنند که در صحنه نبرد فاقد سیستم موشکی ضدهوایی بودند زیرا سیستم‌های موشکی «هاوک» (موشک‌های هدایت شونده) که در اختیار نیروی هوایی قرار داشت برای این کار ساخته نشده بوود، یعنی قابل جابجایی نبود. به منظور ایجاد زمینه مناسب در مقابله با توان بالای نیروی هوایی ارتش بعثی صدام که از تنوع هواپیماهای پیشرفته که آن زمان بهره‌مند بود، این مسئله نقطه قوتی برای او محسوب می‌شد.